In de volgende reeks interviews met Paul Codde gaat het gesprek verder over de Nieuwetijdskinderen – waartoe u en ik ook beslist ook behoren – en hun uitdagingen. De onderwerpen die hier worden aangesneden lopen een beetje door elkaar omdat de domeinen moeilijk van elkaar te scheiden zijn. Eenmaal wakker geworden komen we vroeg of laat in aanvaring met trauma’s uit ver vervlogen, zogenaamde ‘Vergeten Tijdperken’. Zo benoemen de Gidsen Atlantis en Lemurië, of volgens de psychologie de archetypische lagen van ons bewustzijnsveld. Er is geen ontkomen aan. Wanneer je trilling stijgt, graaf je automatisch ook dieper in je archieven en komt er herinneringsmateriaal bovendrijven waar je niet eens van wist dat het er zat. Om bij die thema’s te komen en ze te helen, zijn er nieuwe tijdreis- en regressietechnieken nodig, alsook een verfrissende helingaanpak.
Zo komen we bij de verantwoordelijkheid die de Gidsen de ‘Individuele Archeologie’ noemen. Je bent immers op zoek naar wie je eigenlijk bent, en al gravend naar je identiteit kan je niet anders dan heerlijke en ook minder prettige dingen over jezelf te weten komen. Dit zoeken naar schatten op zolder brengt je dus ook altijd in de kelder. Mona Lisa wordt een beetje heftig wanneer ze de zweverigheid en dweperij aankaart die er in diverse nieuwetijdsmiddens heerst. Niet alles is Love en Understanding! Naast de Lichtmens-in-wording is er ook de schaduwman of schaduwvrouw die smeekt om erkenning en begrip. Wij zijn de generaties die de kastanjes uit het vuur komen halen. We hebben een voorbeeld te geven aan de generaties die na ons komen, hoe je pijnknopen aanpakt en dankzij de lichtinbreng – lees: activering van de verticale as-verbinding met de hogere dimensies – overwinningen boekt op zware erfenis uit het verleden, zowel in je genetische overgeërfde thema’s, als in verhaal uit vorige incarnaties.